Δημήτρης Τσαούσης: Το πρώτο μου ποδήλατο

Όλα τα σπίτια τριγύρω από το δρόμο ήταν χαμηλά. Μερικά σπίτια είχαν και υπόγειο. Όλα όμως είχαν μπροστινή αυλή με λουλούδια εκτός από μία που είχε μια μεγάλη μουριά, που το καλοκαίρι γευόμασταν τα γλυκά μούρα και παίζαμε στον ίσκιο της. Ο δρόμος δεν είχε άσφαλτο και τα πεζοδρόμια ανύπαρκτα. Μια που κανένας στη γειτονιά δεν είχε αυτοκίνητο για να παρκάρει, όλος ο χώρος ήταν δικός μας. Μια τεράστια αλάνα για παιχνίδι και έτσι απεριποίητη που ήταν, είχε πολλές και μεγάλες λακκούβες, που όταν έβρεχε γέμιζαν νερό για να παίζουμε με τα χάρτινα και ξύλινα καραβάκια μας.

Άλλες φορές χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και παίζαμε τους κλέφτες και τους αστυνόμους. Δίναμε κανονικές μάχες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιο κεφάλι μάτωνε από κάποια πέτρα από το αντίπαλο στρατόπεδο. Βάζαμε στην πληγή λίγο καπνό από τα τσιγάρα των γονιών μας, για να σταματήσει το αίμα και το παιχνίδι συνεχιζόταν. Δεν κράταγε μούτρα κανένας για τον τραυματισμό του. Άλλωστε μετά από δυο μέρες δεν φαινόταν τίποτα. Μόνο ο κουρέας στο κούρεμα μπορούσε να δει τη δραστηριότητα του καθενός μας. Κάθε κτύπημα άφηνε μια όμορφη ουλή που φαινόταν όταν το κούρεμα γινόταν με την ψιλή μηχανή.

Για να παίξουμε με τα πατίνια έπρεπε να πάμε πέρα από την αλάνα, στην άσφαλτο. Μόνο στην άσφαλτο πηγαίνανε τα πατίνια μας γιατί είχαν για ρόδες παλιά ρουλεμάν αυτοκινήτου και στο χώμα βουλιάζανε. Στην άσφαλτο όμως κυκλοφορούσαν πολλά αυτοκίνητα και ήταν επικίνδυνο. Περιμέναμε λοιπόν το μεσημέρι που ξεκουραζότανε ο κόσμος και αραίωνε η κίνηση. Τότε ο δρόμος ήταν άδειος και γινόταν πίστα για τα πατίνια μας. Ήταν ωραία! Μαζευόμασταν πολλά πατίνια και ο θόρυβος από τα ρουλεμάν μεγάλος. Όσο μεγαλύτερος ήταν ο θόρυβος, τόσο καλύτερα για μας και τόσο χειρότερα για τον κυρ Θωμά που ήταν το σπίτι του μπροστά στην άσφαλτο. Έβγαινε και μας μάλωνε αλλά εμείς τίποτα. Όσο αυτός φώναζε τόσο περισσότεροι μαζευόμασταν.

Ήταν ωραία τα πατίνια. Αλλά ποδήλατα δεν ήταν! Μετά από κανα δυο χρόνια δε, που μεγαλώσαμε και λίγο, αν και τα πατίνια μας ήταν ακόμη πολύ όμορφα, δεν μας γέμιζαν πλέον το μάτι! Είχε αγοράσει και ο γείτονας ο Ανέστης ένα ολοκαίνουργιο κόκκινο ποδήλατο! Bismark, ο βασιλιάς των ποδηλάτων τότε!

Κάθε Κυριακή το έπλενε στην αυλή και αυτό λαμποκοπούσε στο φως του ήλιου. Το κοίταγα κάμποσο καιρό κρυφά και το καμάρωνα. Μια μέρα πήρα την απόφαση. Ανέστη, θες να το πλύνω εγώ το ποδήλατο που δεν έχω διάβασμα; Ο Ανέστης κατάλαβε. Θα το ξεπλύνεις καλά όμως, δεν θα το αφήσεις με τις σαπουνάδες να θαμπώσει το χρώμα.

Αυτό ήταν, κάθε Κυριακή είχα γιορτή. Πρώτα ξεσκόνισμα, μετά ξέπλυμα με νερό, μετά σαπούνισμα και ξέβγαλμα πάλι με νερό. Είχα και ένα ειδικό πανί να πάρω τα νερά στο τέλος και το ποδήλατο ήταν για φίλημα. Για βόλτα το ήθελα εγώ, αλλά πως να ζητήσω κάτι τέτοιο που δεν ήξερα κιόλας να κάνω ποδήλατο, αλλά και που δεν το έφτανα ακόμη γιατί ήμουν μικρός και δεν έφταναν τα πόδια μου στα πετάλια! Είχε και εκείνο το οριζόντιο σίδερο από πάνω, αντρικό ποδήλατο βλέπεις. Με κατάλαβε ο Ανέστης που τρέχανε τα σάλια μου και μια μέρα μου είπε να το κάνω μια βόλτα γύρω - γύρω στην αλάνα. Αυτό ήτανε. Λίγο - λίγο το έκανα βόλτα όπως το πατίνι μου και έκανα ισορροπία με το ένα πόδι μόνο ανεβασμένο στο ποδήλατο.

Μια Κυριακή επιχείρησα και πέρασα το ένα μου πόδι ανάμεσα από το σκελετό και έκανα ποδήλατο με τα δυο μου πόδια, αλλά χωρίς να καβαλήσω το οριζόντιο σίδερο. Δεν έφτανα τα πετάλια. Ακροβατικά έκανα περισσότερο παρά ποδήλατο. Κάθε βράδυ προσευχόμουν να ψηλώσω γρήγορα για να ανέβω κανονικά στο ποδήλατο.

Το ποδήλατο ήταν το καλύτερο της περιοχής! Ήταν Bismark, Mercedes θα λέγαμε αν επρόκειτο για αυτοκίνητο. Φτιαγμένο για να κάνει μεγάλα δρομολόγια και εγώ το ζάλιζα γύρω - γύρω στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Μια μέρα πήρα την απόφαση. Θα κάνω μεγαλύτερες βόλτες, όπως αρμόζει σε ένα Bismark! Το ’πα και το ’κανα. Το Bismark κυκλοφορούσε με καμάρι σε όλη τη γειτονιά! Οι Κυριακές περνούσαν όμορφα, ώσπου μια μέρα, ένας αστυφύλακας μου έκανε σήμα να σταματήσω. Πως να σταματήσω όμως χωρίς να έχω δίπλωμα; Πάτησα τα πετάλια με δύναμη και εξαφανίστηκα με μεγάλη ταχύτητα. Τη στροφή όμως δεν μπόρεσα να την πάρω και η τούμπα ήταν δική μου. Εγώ από κάτω και από πάνω το ποδήλατο και το φρένο μέσα στο πόδι μου. Τράβηξα το σίδερο έξω από το πόδι μου, το σκούπισα από τα αίματα και σιγά – σιγά γύρισα το ποδήλατο πίσω. Είχε γδαρθεί λίγο στη σκάρα αλλά δεν φαινόταν πολύ. Ο Ανέστης μάλλον δεν το κατάλαβε.

Πρέπει να τρόμαξα πολύ. Δεν μίλησα σε κανένα για το συμβάν. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι μετά από δυο ημέρες, οι δικοί μου είδαν το πόδι μου πρησμένο και με πήγαν  επειγόντως στο γιατρό. Κάτι λέγανε ότι το πόδι πρήστηκε από τέτανο και δεν ξέρανε αν θα γινόμουν καλά. Ευτυχώς έζησα! Πολύ αργότερα κατάλαβα τι είχε συμβεί.

Ο τραυματισμός μου με αποθάρρυνε να ξαναζητήσω το ποδήλατο από τον Ανέστη. Ύστερα, μπορεί να είχε καταλάβει το γδάρσιμο στη σχάρα και από ευγένεια δεν μίλησε. Αν ξαναέπεφτα και χάλαγε το ποδήλατο τι θα του έλεγα; Θα χάλαγε η φιλία μας και δεν ήθελα. Έτσι το έριξα στο διάβασμα και άρχισα να παίζω άλλα παιχνίδια που τα είχα απαξιώσει λίγο, αν και μου άρεσαν και εκείνα. Ο χαρταετός ήταν ένα εξαίρετο παιχνίδι διότι έπρεπε να βρεις τα κατάλληλα καλάμια και με αλευρόκολλα και με τις κατάλληλες κόλλες πολύχρωμου χαρτιού να φτιάξεις ωραία σχήματα για να γίνει ο αετός μοναδικός. Για να πετάξει ήθελε τα κατάλληλα ζύγια και την απαραίτητη ουρά. Αλλιώς ο αετός κάνει κωλοτούμπες και πέφτει κάτω. Όταν τελικά τα καταφέρεις, ο αετός πετάει ψηλά αγέρωχος και καμαρωτός. Και αν ο αέρας πνέει δυνατός, τότε το τράβηγμα του αετού στο χέρι σου είναι δυνατό και το βούισμά του από εκεί ψηλά ακούγεται κάτω στη γη δυνατά, βου ου ου ου. Την καθαρή Δευτέρα γινόταν ένας άτυπος διαγωνισμός για τον καλύτερο χαρταετό.

Ένα άλλο παιχνίδι που παίζαμε είχε να κάνει με τη χημεία. Πηγαίναμε πίσω από το σιδηροδρομικό σταθμό, στο μηχανοστάσιο. Ψάχναμε στις στάχτες που άδειαζαν οι ατμομηχανές από το κάρβουνο που έκαιγαν. Βρίσκαμε λοιπόν εκεί στα αποκαΐδια κάτι πέτρες σταχτιές [1] και τις παίρναμε μαζί μας.  Ανοίγαμε μια τρύπα στην αλάνα που παίζαμε τόσο μεγάλη όσο η χούφτα μας και τη γεμίζαμε με νερό. Ρίχναμε μέσα στο νερό μια μικρή σταχτιά πέτρα και σκεπάζαμε την τρύπα με ένα ανοιχτό από το ένα μέρος τενεκεδάκι από γάλα νουνού. Στην επάνω κλειστή επιφάνεια από το τενεκεδάκι είχαμε ανοίξει μια μικρή τρύπα με ένα καρφί. Όλα αυτά γίνονταν γρήγορα. Μετρώντας μέχρι το είκοσι από τη στιγμή που ρίχναμε τη σταχτιά πέτρα στο νερό, πλησιάζαμε με ένα μακρύ καλάμι που στην άκρη του είχε ένα αναμμένο κερί την τρύπα από το τενεκεδάκι. Μια έκρηξη τρομερή γινόταν και το τενεκεδάκι έφευγε σαν πύραυλος και ανέβαινε στον ουρανό. Όποιος παίκτης έστελνε το τενεκεδάκι του πιο ψηλά, ήταν ο νικητής του παιχνιδιού.

Μπορεί να μη ξαναζήτησα το ποδήλατο από τον Ανέστη, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν μου άρεσε πλέον το ποδήλατο. Κάθε άλλο! Τώρα ήθελα το δικό μου ποδήλατο. Το είχα προσδιορίσει, ένα κόκκινο Bismark!

Όλα τα παιδιά φτιάχναμε μόνοι μας τα παιχνίδια που παίζαμε, αλλά όχι και τα ποδήλατα! Αυτά τα αγοράζαμε. Ένα ποδήλατο ήταν κάτι ακριβό για μια μέση οικογένεια. Πως να ζητήσω από τον πατέρα μου να αγοράσω ποδήλατο, το έξοδο ήταν μεγάλο, σχεδόν ένας μισθός. Το έφερα από δω, το έφερα από κει, το ‘σκασα το παραμύθι. Πρέπει να πάρω ποδήλατο. Κάναμε πολλές συζητήσεις. Ήμουν μικρός ακόμα, είναι επικίνδυνο… Ύστερα ένα τέτοιο ακριβό δώρο έπρεπε να το κερδίσω. Αν είχα καλή επίδοση στο σχολείο, αν η συμπεριφορά μου γενικώς ήταν η πρέπουσα, μπορεί κάτι να γινόταν…

Τον άλλο χρόνο πέρασα από τους πρώτους στο Γυμνάσιο, είχα ψηλώσει κιόλας… Είχα αρχίσει να συμπληρώνω τις προϋποθέσεις για την απόκτηση του πολυπόθητου δίτροχου. Όταν ανοίγαμε κάποια συζήτηση, φρόντιζα να έχει συμπέρασμα ότι πρέπει να αγοράσουμε το ποδήλατο. Εκ των υστέρων, κατάλαβα ότι ο πατέρας μου ανέβαλε την αγορά επειδή φοβόταν για την ασφάλειά μου. Κάθε φορά όμως που μου μίλαγε για τον κίνδυνο που έχει το ποδήλατο στο δρόμο τον αφόπλιζα, αφού τώρα πλέον είχα μεγαλώσει, πήγαινα στο Γυμνάσιο, κυκλοφορούσα στην πόλη μέσα στα αυτοκίνητα και ήμουνα προσεκτικός.

Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε το κατάλληλο ποδήλατο στα διάφορα μαγαζιά. Είχαμε ψάξει όλα τα μαγαζιά στην Αθήνα και στον Πειραιά αλλά δεν βρίσκαμε το κατάλληλο ποδήλατο. Και όταν βρίσκαμε το κατάλληλο, αυτό είχε κάποια γρατζουνιά κάπου εκεί και μια που θα δίναμε τα λεφτά μας, θα έπρεπε να πάρουμε κάτι αψεγάδιαστο. Άμα πέρασε ο πρώτος χρόνος χωρίς να βρούμε το αψεγάδιαστο ποδήλατο, το πήρα απόφαση ότι δεν έμελε να πάρω ποδήλατο. Πηγαίναμε λοιπόν στην αγορά, για να βρούμε ποδήλατο, αλλά εγώ ήξερα ότι ποδήλατο δεν θα αγοράζαμε και πήγαινα παρέα με τον πατέρα μου απλώς για να κάνω μια όμορφη βόλτα στην πόλη. Κοιτάζαμε βέβαια όλες τις βιτρίνες με ποδήλατα. Σε ερωτήσεις αν μου άρεσε εκείνο ή το άλλο ποδήλατο, η απάντησή μου ήταν σταθερή, ναι μου αρέσει. Μερικά ποδήλατα δεν μου άρεσαν, αλλά γιατί να πω ότι δεν μου αρέσει; Μήπως θα το αγοράζαμε; Όχι, απλώς συζήτηση κάναμε, που βέβαια αυτή η συζήτηση δήλωνε ότι δεν έχει αποκλεισθεί κιόλας η αγορά ποδηλάτου.

Πολλές φορές είχα δοκιμάσει και μερικά ποδήλατα στα μαγαζιά μήπως παρουσίαζαν κάποιο λειτουργικό πρόβλημα, παρόλο που φαινόντουσαν καλά. Τίποτα, όλα τα ποδήλατα ήταν μια χαρά, αλλά εμείς ψάχναμε, κάποιο άλλο. Ώσπου μια μέρα, αφού δοκίμασα ένα ποδήλατο, κατά τα συνηθισμένα, και το βρήκα καλό, ο πατέρας μου  είπε, άντε μεγειά, να το χαρείς και να προσέχεις. Τότε συνειδητοποίησα ότι επί τέλους αγοράσαμε το πολυπόθητο ποδήλατο. Ήταν κόκκινο, αλλά όχι Bismark. Ήταν ποδήλατο όμως και ήταν δικό μου! Κατάδικό μου! Το πήγα στο σπίτι καβάλα, οδηγώντας το μέσα από τους πολυσύχναστους δρόμους της αγοράς.

Την πρώτη εβδομάδα περισσότερο το έπλενα και το σκούπιζα, παρά το πήγαινα βόλτα. Έλαμπε ολόκληρο κάθε μέρα. Το βράδυ το έπαιρνα μέσα στο σπίτι, δίπλα στο κρεβάτι, κοιμόμασταν αγκαλιά. Τη δεύτερη ή την τρίτη εβδομάδα σαν να μου φάνηκε ότι στη μπροστινή ρόδα μερικές ακτίνες ήταν λίγο χαλαρές. Μια που στα εργαλεία του ποδηλάτου υπήρχε και ο ακτινολόγος,  βάλθηκα να σφίξω τις ακτίνες. Αφού έσφιξα μερικές, ξαφνικά άκουσα ένα περίεργο σφύριγμα και η ρόδα παραμορφώθηκε και έγινε σαν οκτώ. Σαν να πέρασε από πάνω της φορτηγό αυτοκίνητο! Πάει το ποδήλατο! Μόνος μου το χάλασα! Δυο μέρες στενοχωρήθηκα πάρα πολύ μέχρι να μου πει ο κυρ Ηλίας, ο ποδηλατάς, ότι το ποδήλατο διορθώνεται. Μου ξεκαθάρισε όμως ότι εγώ δεν πρέπει να χρησιμοποιώ τον ακτινολόγο άλλη φορά, γιατί είναι ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν μόνον οι ειδικοί, οι ποδηλατάδες.

Κατά τα άλλα το ποδήλατο ήταν πολύ καλό. Με πήγαινε παντού. Εξ αιτίας του ποδηλάτου οι παρέες μου άλλαξαν λίγο. Είχανε πάρει και άλλα παιδιά πλέον ποδήλατο και κάναμε βόλτες παρέα. Οι περισσότεροι πλέον στην παρέα είχαμε ποδήλατο. Αν κάποιος κολλητός δεν είχε, πάντα εύρισκε μια θέση στη σχάρα του φίλου του. Κάναμε και άτυπους αγώνες ταχύτητας μεταξύ μας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η επίδειξη ακροβατικών με το ποδήλατο. Θεωρούσαμε εύκολο να οδηγείς το ποδήλατο χωρίς να κρατάς το τιμόνι ή να κρατάς ισορροπία χωρίς το ποδήλατο να τρέχει. Πιο δύσκολο ήταν να πάρεις φόρα και να ανεβείς όρθιος επάνω στο ποδήλατο ή να κάνεις ανάποδα ποδήλατο καθισμένος στο τιμόνι. Μια φορά σε ένα ποδήλατο είχαμε ανέβει 5 παιδιά!

Ο κάθε ποδηλάτης καμάρωνε ότι το δικό του ποδήλατο ήταν το καλύτερο ή ότι ήταν αυτός ο καλύτερος αναβάτης! Ο Παντελής είχε σκεφτεί να στερεώσει ένα χαρτόνι στο πιρούνι του ποδηλάτου του με ένα μανταλάκι, έτσι ώστε να βρίσκει το χαρτόνι στις ακτίνες και να κάνει ένα χαρακτηριστικό θόρυβο σαν να ήταν μηχανάκι. Ο Αντώνης είχε σκεφτεί ένα τρόπο να τροφοδοτήσει με ρεύμα από το δυναμό του ποδηλάτου σε κάτι χρωματιστά λαμπάκια που είχε στερεώσει στις ακτίνες της ρόδας. Όταν πηγαίναμε βόλτα το βράδυ, τα φωτάκια του γύριζαν μαζί με τις ακτίνες και σχημάτιζαν φωτεινούς κύκλους!

Ένα καλοκαίρι που έκανε πολύ ζέστη μου μπήκε μια ιδέα να φτιάξω ανεμιστήρα με το δυναμό του ποδηλάτου. Θυμόμουν ότι στο σχολείο μας είχαν πει ότι η γεννήτρια είναι συγχρόνως και μοτέρ. Σκέφτηκα να βγάλω το δυναμό από το ποδήλατο και να προσαρμόσω στο ροδάκι του μια φτερωτή. Αν το τροφοδοτούσα με ρεύμα, θα περιστρεφόταν και θα είχα ένα όμορφο ανεμιστήρα για τις ζεστές ώρες του καλοκαιριού. Στα γρήγορα έστησα ένα πρόχειρο εργαστήριο, αλλά όταν με μια μπαταρία τροφοδότησα το δυναμό με ρεύμα, το πείραμα απέτυχε παταγωδώς. Το δυναμό δεν έκανε καμία κίνηση! Το θέμα με απασχόλησε έντονα και στην προσπάθειά μου να βρω τι φταίει, χάλασα το δυναμό, χωρίς να καταφέρω τίποτα. Όταν πήγα να αγοράσω καινούριο δυναμό, αποφάσισα να πάρω δύο δυναμό, ώστε τον καινούριο ανεμιστήρα που θα έφτιαχνα να τον τροφοδοτήσω με ρεύμα όχι από τη μπαταρία, αλλά από το δεύτερο δυναμό που θα δούλευε σαν γεννήτρια ρεύματος. Η επιτυχία ήταν μεγάλη. Το ένα δυναμό δούλεψε σαν γεννήτρια και έδωσε ηλεκτρική ενέργεια για να γυρίσει το δεύτερο δυναμό που δούλεψε σαν μοτέρ. Το πρώτο μου πείραμα πέτυχε και εγώ έβγαλα το συμπέρασμα ότι το δυναμό βγάζει διαφορετικό ρεύμα από εκείνο της μπαταρίας. Μετά από χρόνια στο σχολείο, έμαθα ότι η μπαταρία έδινε συνεχές ρεύμα και το δυναμό εναλλασσόμενο.

Με το πέρασμα του χρόνου οι απαιτήσεις του σχολείου μεγάλωσαν και το ποδήλατο έχασε την αρχική του αίγλη. Δεν ήταν πλέον το κέντρο του ενδιαφέροντος, αλλά παρέμεινε ένα βολικό μέσο για τις μετακινήσεις. Εκτός όμως από την μετακίνηση αποδείχτηκε και ένα μέσο εκτόνωσης σε διάφορες καταστάσεις. Μια βόλτα με το ποδήλατο βοηθούσε να αντιμετωπίσω μια δύσκολη κατάσταση ή να πάρω μια απόφαση σε κάποιο δίλημμα, από τα τόσα που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της εφηβικής ηλικίας. Ο καθαρός αέρας που σε φυσάει όταν κάνεις ποδήλατο, ξεκουράζει το μυαλό και το βοηθάει να βλέπει τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.

Την ευεργετική αυτή επίδραση του ποδηλάτου την είχα επιβεβαιώσει και την χρησιμοποιούσα τακτικά. Πολλές φορές όταν έλυνα προβλήματα και δεν μου έβγαιναν, έπαιρνα το ποδήλατο και ένα μπλοκάκι και πήγαινα βόλτα. Καβάλα στο ποδήλατο έβρισκα τη λύση του προβλήματος και τότε σταματούσα όπου βρισκόμουν να γράψω στο μπλοκ, όσες σκέψεις έκανα ποδηλατώντας. Ίσως η προσπάθεια στο πετάλι αναγκάζει το αίμα να κυκλοφορεί πιο γρήγορα και να οξυγονώνει πιο έντονα τον εγκέφαλο. Ίσως η αλλαγή παραστάσεων στη βόλτα να χαλαρώνει τον εγκέφαλο και δουλεύει πιο αποδοτικά. Πάντως με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το ποδήλατο πλέον έγινε ένα εργαλείο ακόμη και στο διάβασμα. Στην προετοιμασία για το πανεπιστήμιο που τα προβλήματα έγιναν πιο δύσκολα, οι βόλτες είχαν γίνει πιο μακρινές.

Μια μέρα είχα μια πολύ δύσκολη άσκηση και μέχρι να βρω τη λύση είχα φτάσει στο παλαιό Φάληρο. Κατέβηκα από το ποδήλατο και πήγα σε ένα παγκάκι δίπλα στη θάλασσα και βάλθηκα να γράφω τις εξισώσεις. Απορροφημένος στις εξισώσεις μου δεν κατάλαβα τον αστυφύλακα που με πλησίασε, παρά μόνο αφού με σκούντησε στο ώμο μου και ευγενικά με ρώτησε αν στα εργαλεία του ποδηλάτου μου είχα πένσα και κατσαβίδι. Η απάντησή μου ήταν ότι έχω και πένσα και κατσαβίδι καθώς και άλλα κλειδιά που χρειάζονται για τις μικροεπιδιορθώσεις του ποδηλάτου μου. Επειδή δεν είχα ταυτότητα μαζί μου και επειδή στην περιοχή είχε γίνει μια μικροκλοπή, αναγκάστηκα να ακολουθήσω το όργανο της τάξης στο ΙΒ αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων. Θεώρησα ότι ένα τηλέφωνο στο σπίτι μου θα έλυνε το πρόβλημα γρήγορα. Όταν όμως ο πατέρας μου πληροφορήθηκε από το όργανο της τάξης ότι η χάρη μου είχε φτάσει τόσο μακριά, συνεννοηθήκαν να μου δώσουν ένα καλό μάθημα και με κράτησαν αρκετή ώρα στο κρατητήριο. Έτσι πήρα το μάθημά μου και οι μακρινές βόλτες τελείωσαν για εκείνη τη χρονιά!